Operacja “czyszczenie przedpola”. Tą sztuczką chcieli wykończyć Petru i Nowoczesną

Nowa szefowa Nowoczesnej Katarzyna Lubnauer zaraz po wyborze ogłosiła, że porozumienie z Platformą w sprawie wspólnego kandydata w Warszawie nie jest wcale takie pewne. Liberalni wyborcy – którzy bardzo chcą wierzyć w miraż zjednoczonej opozycji – zazgrzytali zębami. Jęknęli również liberalni publicyści. Czy rzeczywiście Lubnauer powinna siedzieć cicho i zaakceptować to rzekomo wspaniałe porozumienie z Platformą?

Operacja “Trzaskowski”

Od początku powstania Nowoczesnej jako specjalista od marketingu politycznego doradzałem Ryszardowi Petru. Zrezygnowałem w styczniu tego roku po tzw. „aferze z Maderą”, bo totalnie nie zgadzałem się z fatalnym stylem, w jakim Ryszard próbował z tarapatów wybrnąć. Ale nadal obserwuję naszą politykę i piarowe tricki wyczuwam jak pies gończy. I właśnie takim topornym trickiem jest operacja „Trzaskowski”. Ale po kolei.

Oto miesiąc temu – 1 listopada – spotkali się szefowie partii opozycyjnych w sprawie wyboru wspólnego kandydata w Warszawie. Ze strony Nowoczesnej poszedł Petru, ale ze strony PO – uwaga – nie poszedł Schetyna, tylko Halicki. Po co? Bo Schetyna ten ruch zaplanował. Dobroduszny Petru wyszedł ze spotkania bardzo zadowolony i ogłosił do kamer: „Osiągnęliśmy porozumienie”. A następnego dnia Schetyna bez żadnych konsultacji ogłasza: „Kandydatem jest Trzaskowski, to przecież uzgodnione”. Tego samego dnia w mediach ukazują się wyniki sondaży, korzystne dla Trzaskowskiego. Ten sondaż PO zamówiła znacznie wcześniej. Publikacja wyników była precyzyjnie zaplanowanym trickiem. Jeśli uda się przy tym sprowokować partnerów do protestów – tym lepiej. Można ich oskarżyć o sabotowanie zjednoczenia opozycji.

Ten numer od początku do końca został wyreżyserowany. I nie chodziło tu Schetynie o wystawienie dobrego kandydata w Warszawie. Chodziło wyłącznie o to, żeby pokazać słabość Nowoczesnej, która będzie musiała kandydata PO zaakceptować. Ta strategia ma nawet swoją nazwę: czyszczenie przedpola. Jeżeli jesteśmy dominującą partią opozycyjną, to najpierw połknijmy tego mniejszego, zmonopolizujemy scenę, a dopiero potem zmierzmy się z głównym przeciwnikiem (czyli Kaczyńskim). Czy taka strategia ma sens? Owszem, ale pod dwoma warunkami: jeśli do wyborów zostało dużo czasu i sytuacja polityczna jest w miarę normalna. Te warunki nie są obecnie spełnione. Opozycja czasu nie ma, a i przeciwnik normalny nie jest, demoluje państwo prawa, gmera w ordynacji wyborczej, nie wiadomo, co jeszcze wymyśli. W tej sytuacji próby osłabiania się nawzajem partii opozycyjnych są groźne. Takie zagrywki budują coraz większą nieufność między partnerami, a po przekroczeniu pewnej masy krytycznej na porozumienie nie będzie już miejsca. Obie partie zaczną oglądać własne rany z tych potyczek i na siebie warczeć.

Petru się złamał

Petru drogo zapłacił za udział w teatrzyku Schetyny.  Zaakceptował upokarzające porozumienie w sprawie Trzaskowskiego, żeby zyskać poklask opinii publicznej i liberalnych publicystów, ale przegrał wybory w partii, którą sam założył. Działacze poczuli się zdradzeni przez lidera, który się złamał, okazał słabość, konkurentom oddał nie tylko Warszawę, ale bez żadnych warunków wybory lokalne w całym kraju.

Wiem, że wyborcy – którzy na wiecach krzyczeli „ZJE-DNO-CZO-NA O-PO-ZY-CJA” – mogą być tym rozczarowani, ale między PO i Nowoczesną nie ma obecnie żadnego prawdziwego porozumienia. Nie było go i – jeśli nic się nie zmieni – nie będzie. Bez przejrzystej reguły wyłaniania wspólnych kandydatów w wyborach lokalnych, obejmującej cały kraj i wszystkie wybory samorządowe, takie porozumienie jest tylko fikcją. Jest wyłącznie faktem propagandowym. Funkcjonuje jako fatamorgana, symbol naszych marzeń o zjednoczonej opozycji. Mylenie marzeń z rzeczywistością w polityce jest wyjątkowo niebezpieczne.

Zatrute brzemię kapitulacji

Katarzyna Lubnauer dostała po swoim poprzedniku zatrute brzemię kapitulacji. I jest w pułapce. Z jednej strony dziennikarze i opinia publiczna bardzo chcą „żeby było dobrze”. Chcą wierzyć w miraż porozumienia. Z drugiej Grzegorz Schetyna widząc, że patent warszawski działa, ogłasza „wspólnych kandydatów zjednoczonej opozycji” w kolejnych miastach. Dziwnym trafem są to jego kandydaci. Dziwnym trafem jego potencjalni koalicyjni partnerzy nic o tych nominacjach nie wiedzą. Z procesu wyłaniania wspólnych kandydatów wykluczone są organizacje społeczne, ruchy miejskie, ruchy obywatelskie obrony demokracji, organizujące protesty na ulicach. Jeśli na takich zasadach ma powstać demokratyczny sojusz, to mogę powiedzieć z całą odpowiedzialnością – ta błazenada zakończy się klęską.

Opowieści, że nowa przewodnicząca Nowoczesnej rozbija jedność opozycji to kolejny chwyt w tej samej propagandowej akcji. Wręcz klasyczny! Schetyna ukradł rower, a teraz krzyczy „łapaj złodzieja”. Porozumienie PO i Nowoczesnej jest opozycji do zwycięstwa niezbędne! Ale na partnerskich warunkach. Tylko wtedy będzie trwałe. W przeciwnym wypadku pozostanie nam to, co zawsze – szukanie winnego. Smutny rytuał przegranych.