Fijołek: Kaczyński wszystko zaplanował? A może rządzi całym światem? Anty-PiS wierzy w bajki [POLEMIKA]
9 lutego 2018
Lektura tekstu Jakuba Bierzyńskiego musi budzić na prawicy powszechną wesołość, a nawet pewien rodzaj sentymentalizmu. Tezy, które stawia do niedawna strategiczny doradca Nowoczesnej, są bowiem lustrzanym odbiciem mentalności, jaka w pewnym momencie była jedną z głównych przesłanek, dla których PiS nie mogło przeskoczyć pewnego pułapu. A może raczej odbiciem w gabinecie krzywych luster.
W czym rzecz? W tropieniu spisków i przekonaniu, że nasza polityczna rzeczywistość jest ustawiona jak mecz piłkarskiej Ekstraklasy w korupcyjnych latach 90. Kibice dobrze pamiętają „niedziele cudów”, gdy okazywało się, że beznadziejny zespół skazany na pożarcie nagle wygrywa z drużyną walczącą o mistrzostwo. Na scenie politycznej teza ta wyraża się w przekonaniu, że ktoś (coś) stoi za absolutnie wszystkim, co obserwujemy, a polska polityka jest ustawiona od pierwszego do ostatniego gwizdka. Że ustawione – i sztuczne – są tematy, którymi żyje opinia publiczna, że za wszystkim stoi Tusk czy inny Komorowski, że może nawet ustawione są wybory.
Sami tworzycie hegemona
Przerabialiśmy to na prawicy nie raz i nie dwa – ku frustracji wielu osób. Te wszystkie opowieści o Donaldzie Tusku, który może wszystko, o służbach specjalnych trzymających ręce na każdej ważnej dziedzinie życia publicznego, o kontrolujących umysły Polaków złych mediach i czarnoksiężnikach z Czerskiej i Wiertniczej… Wymieniać można by długo. Czasem było w tym ziarno prawdy, ale zazwyczaj piętrowe budowle wielkich tez miały kiepskie fundamenty. I nie wytrzymywały zderzenia z rzeczywistością.
- Obecny konflikt nie jest błędem Jarosława Kaczyńskiego. Izrael został sprowokowany do symbolicznej wojny z pełną premedytacją – pisze Jakub Bierzyński, socjolog i doradca polityczny
Okazuje się, że PiS-owskie buty tropienia spisków zaskakująco dobrze pasują osobom ważnym dla obozu III RP. Bierzyński zachowuje się jak najbardziej twarda część elektoratu PiS z czasów głębokiej opozycji, gdy krzyczano o spisku elit, mediów i służb, które uniemożliwiają Kaczyńskiemu dojście do władzy. A później przyszedł rok 2015 i okazało się, że wystarczy być profesjonalnym, mieć spójny, całościowy i zachęcający program, dobrze odczytać nastroje wyborców, mieć trochę szczęścia i samodzielna większość w parlamencie wpadła do gabinetu przy Nowogrodzkiej jak owoc z dorodnej jabłoni do koszyka podstawionego pod drzewem.
Panie Jakubie, sami tworzycie (używam liczby mnogiej, bo takie tezy raz po raz pojawiają się w ostatnich dwóch latach w mediach związanych z ancien regimé III RP) z Jarosława Kaczyńskiego człowieka, który wszystko może. Hegemona, myśliciela i strategicznego geniusza potrafiącego przewidzieć kilka ruchów naprzód w politycznych szachach nad Wisłą. Rzeczywistość ma się nijak do tej tezy, ale rozumiem, że to psychologicznie wygodne – porażka z genialnym demiurgiem nie jest powodem do wstydu i zwalnia z odpowiedzialności za swoje działania. Jeśli bowiem ogrywa nas geniusz, to można tylko rozłożyć ręce. Ale może taki scenariusz musi przerobić każda opozycja? Może zanim ktoś po stronie opozycji zacznie analizować różne raporty z Miastka, pytać wyborców PiS, o co im chodzi, i szukać błędów polityków rządzących tam, gdzie one rzeczywiście istnieją, a nie gdzie chciałoby się je znaleźć, musi przejść przez etap szukania spisku? Interesujące zjawisko socjologiczne.
Przez dwa lata nic nie zrozumieliście
Niestety (a może na szczęście?), artykuł Jakub Bierzyńskiego to dowód, że lewicowo-liberalna strona ma wciąż przed sobą wielką lekcję do odrobienia. To lekcja zrozumienia polityków (i wyborców) PiS, zajrzenia nieco za zasłonę codziennej polityki i odkrycia złożonej rzeczywistości w miejsce wygodnej projekcji na potrzeby kontrowersyjnych tez. To trudne, wiemy to na prawicy bardzo dobrze, ale możliwe do wykonania. Na dziś wygląda to tak, że nie tylko nic nie rozumiecie z tego, jakimi przesłankami kieruje się czołówka polityków PiS (co wydaje się kluczowe do zatrzymania rozpędzonej machiny tej partii), ale też niewiele nauczyliście się w ciągu tych dwóch lat „dobrej zmiany”.
Bierzyński ulega też dość powszechnej po lewicowo-liberalnej stronie pokusie, by na każdą sprawę patrzeć wyłącznie z perspektywy troski o wizerunek. Skłonność ta doprowadziła już niejedną partię i środowisko na skraj przepaści albo śmieszności, ale wciąż powraca jako magiczna odpowiedź na wszystkie trudne pytania.
Gdyby okazało się, że myślenie zaprezentowane przez Bierzyńskiego jest dominujące po stronie opozycyjnej, to obstawiam, że przed Jarosławem Kaczyńskim prosta droga do zdobycia drugiej kadencji dla PiS. A może nawet do konstytucyjnej większości dla obozu Zjednoczonej Prawicy, który coraz wyraźniej zjeżdża do centrum i zagospodarowuje wyborców porzuconych przez opozycję. Gdybym chciał być złośliwy, to dodałbym, że nie mogą dziwić słabe notowania Nowoczesnej, skoro takich miała strategów…